Дайнар
| Дайнар лац. Dajnar | |
| Deiner | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Deina + Heri |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Дэйнар, Дэйнэр |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Дайнар» | |
Дайнар, Дэйнар (Дэйнэр) — мужчынскае імя.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Дайнэр (Deiner, Degenher) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -даг- (дэйн-) (імёны ліцьвінаў Дакель, Шыдаг, Ядаг; германскія імёны Dacilus, Sidag, Adago) паходзіць ад германскага daga 'палымяны, зіхатлівы, яркі, бліскучы'[2], а аснова -гер- (-ер-) (імёны ліцьвінаў Герман, Гунтэр, Кіндэр; германскія імёны Herman, Gunter, Kinder) — ад гоцкага harjis[3], германскага heri 'войска, загон' або гоцкага hairus[4], германскага heru 'меч'[5].
У Польшчы адзначаецца прозьвішча Дэйнаровіч (Dejnarowicz, Dejnorowicz) і Дэйнэровіч (Dejnerowicz)[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: у боярына менского в Шимъка Даинаровича… в бояръ наших меньских люди и земли: у Воитеха Михаиловича Даинаровича (люты 1514 году)[7]; curiolam vocatam Doynarowycze (1 лютага 1524 году)[8]; po zdrajcy Janie Daynarowiczu (15 студзеня 1657 году)[9]; Doynorowicz… Anna Doynarowiczowna (1685—1731 гады)[10]; Deynarowicz (1692 і 1749 гады)[11]; Petrus Deynarowicz (верасень 1709 году)[12]; Stephanus Deynarowicz (травень 1710 году)[13]; pan Deynarowicz (4 лютага 1715 году)[14]; Deynerowszczyzna… Deynarowicze (1744 год)[15]; Daynarowicz (1764 год)[11]; Błoń… wioski i miejsca do tej parafii należące… Deynarów (1784 год)[16].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Дэйнары і Дэйнаровічы — літоўскія шляхецкія роды[17].
На гістарычнай Меншчыне існуе вёска Дзінаравічы (Дэйнаравічы).
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1954. S. 227.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 30.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 143.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 124.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 89.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 7 (1506—1539). — Vilnius, 2011. P. 564.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 12 (1522—1529). — Vilnius, 2001. P. 563.
- ^ Metryka Litewska. Księga wpisów Nr. 131. — Warszawa, 2001. S. 139.
- ^ Walkowiak J. Współczesne nazwiska Polaków o możliwej genezie litewskiej nieobecne w LPŽ, poświadczone w kartotece antroponimicznej LKI // Onomastica (Wrocław). T. 64, 2020. S. 215.
- ^ а б Sinkevičiūtė D., Račickaja V. Lietuvių dvikamienių vardų kilmės asmenvardžiai ir jų kamienų užrašymo ypatybės Vilniaus naujųjų miestiečių ir laiduotojų 1661—1795 metų sąraše // Archivum Lithuanicum. T. 16, 2014. P. 304.
- ^ Kaminskas-Krinčius A. Seniausiosios išlikusios originalios 1705—1726 m. Stakliškių bažnyčios krikšto metrikų knygos fragmento (1705—1710) publikacija. Bibliotheca Lituana. T. 2 (2012). P. 473.
- ^ Kaminskas-Krinčius A. Seniausiosios išlikusios originalios 1705—1726 m. Stakliškių bažnyčios krikšto metrikų knygos fragmento (1705—1710) publikacija. Bibliotheca Lituana. T. 2 (2012). P. 475.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 7. Акты Городненского гродского суда. — Вильна, 1874. С. 209.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Opisy parafii diecezji wileńskiej z 1784 roku. T. 2: Dekanat Mińsk. — Białystok, 2009. S. 19—20.
- ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на Д, Згуртаваньне беларускай шляхты